Ja, Miasto

Wznoszę się i opadam. I zdaję sobie sprawę, że to jedyna moja zaleta. Mam elewację łagodnie kremową. Jeżeli inna się zdarzy, mój boże, to kremową mam bardziej, byle nie drażniącą. Za ewentualne niekomfortowe poczucie estetyczne przepraszam, za kilka dni będzie po stokroć milej. Robię, co w moich siłach i w staraniach nie ustanę. Schodki, mostki, balustradki, deptaki. Jestem miastem dogodnym dla ludzi. W końcu to oni mnie zbudowali i im będę służyć. Moi mieszkańcy uśmiechają się do siebie, nawet kiedy chcieliby się zajebać nawzajem. To lata pracy, ale wypracowałem dogodny system. Dbam o poprawne stosunki międzyludzkie na każdym chodniku, placu, alei. A gdyby się któryś z moich wizytatorów nieopatrznie sforsował, służę windą i wszelką pomocą inną. Jestem do znudzenia bogate i jaj pozbawione. Ale ponoć dobrze się we mnie mieszka. Byłbym najbogatszym miastem świata,  ale inne mnie wyprzedza. Nie zależy mi, jest ok.
Jestem nudnym rajem podatkowym. Ale jednocześnie Wielkim Księstwem, proszę o tym nie zapominać.

 Będę rzygać, acz z szacunkiem

Ja: Przez chwilę byłam miastem. Ale nie służę windą, ani nie jestem przesadnie przyjazna. Summa summarum, cel wizyty i sama wizyta wynagrodziła to zadufane w sobie miasto. Dobrze było!
Ale pełną piersią odetchnęłam dopiero, kiedy usłyszałam "a pani tu nie stała!". Tak, to była odprawa do Gdańska, poczułam się o niebo lepiej. Owej Pani odpowiedziałam, że owszem nie stałam, ale gdyby nie zauważyła, stanęłam o krok za nią [ty durna pipo]. Welcome back tu OJczyzna.

A czy w ojczyźnie też musi napierdalać deszczem na okrągło??
p.s. Myślałam, że nabrałam ogłady językowej. Sawa? Taa, sawa. Va te faire foutre...
Jestem słowianką, wolę opierdolić, aniżeli się uśmiechać. I nic na to nie poradzę!!

Folią przykryte z powodu zamknięcia bardziej. Zamknięcie bardziej z powodu święta A.
Tak poradziłam, a kompletnie się nie znam. Ale znam siebie...